ผู้ปฏิบัติอมตะ

ผู้ปฏิบัติอมตะ

บอร์ด ความรัก,ผู้ปฏิบัติอมตะ ประสบการณ์ช.. โพสท์โดย มารคัสผู้ปฏิบัติอมตะ/////ผู้เรียนรู้ธรรมและปฏิบัติธรรม ได้ชื่อว่าเป็นผู้เรียนรู้และปฏิบัติอมตะคือความไม่ตาย คือพระนิพพานอันเป็นสภาพที่ไม่ตาย ไม่มีการเกิด ไม่มีการตายครั้งหนึ่ง มีเทวดามาเข้าเฝ้าพระพุทธองค์แล้วทูลถามว่า"บุคคลให้อะไร ชื่อว่าให้กำลังบุคคลให้อะไร ชื่อว่าให้วรรณะบุคคลให้อะไร ชื่อว่าให้ความสุขบุคคลให้อะไร ชื่อว่าให้จักขุและ ใครชื่อว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่าง"พระพุทธองค์ตรัสว่า"บุคคลให้ข้าว ชื่อว่าให้กำลังบุคคลให้ผ้า ชื่อว่าให้วรรณะบุคคลให้ยานพาหนะ ชื่อว่าให้ความสุขบุคคลให้ประทีป ชื่อว่าให้จักขุบุคคลผู้ให้ที่อยู่อาศัย ชื่อว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่าง"พระพุทธเจ้าทรงตรัสเพิ่มเติมอีกว่า ..."ส่วนผู้ที่พร่ำสอนธรรมชื่อว่าให้อมตะ"อมตะ คือ ความไม่ตายธรรมะเป็นสิ่งที่นำไปสู่อมตะ คือความไม่ตายคือ พระนิพพานอันเป็นสภาพที่ไม่ตาย ไม่มีการเกิด ไม่มีการตายอีกครั้งหนึ่ง เทวดาผู้หนึ่งมาเฝ้าพระพุทธองค์แล้วทูลถามว่า"อะไรเล่า ยังประโยชน์ให้สำเร็จตราบเท่าชราอะไรเล่า ตั้งมั่นแล้วยังประโยชน์ให้สำเร็จอะไรเล่า เป็นรัตนะของคนทั้งหลายอะไรเล่า โจรลักไปไม่ได้"พระพุทธองค์ทรงตรัสว่าศีล นั่นแหละ ยังประโยชน์ให้สำเร็จตราบเท่าชราคนมีศีลย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จแม้เมื่อสิ้นชีวิตไป ก็ยังส่งผลไปสู่สุคติศรัทธาที่ตั้งมั่นดีแล้ว ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จศรัทธา คือ ความเชื่อ ความเลื่อมใสหากเรามีศรัทธา ประโยชน์ต่าง ๆ ย่อมจะตามมาแต่หากปราศจากศรัทธาเสียแล้วบุญและความดีต่าง ๆ แทบจะเกิดขึ้นไม่ได้เลยศรัทธาจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งศรัทธาที่ตั้งมั่นดีแล้ว ย่อมยังประโยชน์ต่าง ๆ ให้สำเร็จหากเราปราศจากศรัทธาเราย่อมจะไม่ทำทาน ไม่รักษาศีลภาวนาก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เราจึงจำเป็นต้องมีศรัทธาปัญญา คือรัตนะของบุคคลทั้งหลายความรู้เปรียบเสมือนแก้วรัตนะบุญ คือสิ่งที่โจรลักไปไม่ได้บุญที่บุคคลทำแล้ว โจรลักไปไม่ได้ใครก็ช่วงชิงไปไม่ได้ผู้ที่ทำบุญใดไว้ ก็ย่อมเป็นเจ้าของบุญนั้นเช่นเดียวกับบาป บุคคลใดทำบาปไว้ก็ย่อมเป็นเจ้าของบาปนั้นจะยกให้ใครก็ไม่ได้เช่นกัน.........ห้วงยามแห่งสัจจะของลูกผู้ชายคนหนึ่งเส้นทางแห่งการยิ้มเย้ยยุทธจักรมิใช่เดินกันได้ง่ายๆในช่วงหนึ่งของชีวิต ผมเคยถูกประณาม ถูกหยามเหยียด ถูกถ่มน้ำลายใส่ ถูกใส่ร้าย ถูกเข้าใจผิด ถูกหักหลัง ถูกหลอกใช้จนผมต้องพลัดตกไปในหุบเหวแห่งความสิ้นหวัง รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นอยู่กับความมืดมนอนธการที่เหมือนยาวนานชั่วชีวิตตอนนั้นเองที่ผมได้เห็นลำแสงหนึ่งส่องออกมาจากที่ไกลโพ้นรวบรวมกำลังกัดฟันปีนป่ายไต่ขึ้นจากหุบเหวแห่งความสิ้นหวังนั้นลำแสงนั้นคือ 'แสงดาวแห่งศรัทธา' ในความดีพื้นฐานที่ดำรงอยู่ในตัวเองอย่างไม่มีวันแปรผันเมื่อยามนั้นเอง ผมจึงตระหนักถึงคุณค่าความหมายของการเป็นดวงดาวที่เปล่งแสงด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งสิ่งอื่นใดอีกต่อไปพริบตานั้นเอง ที่ตัวผมเป็นอิสระจากพันธนาการทั้งปวง....."แล้วดวงตาของลูกเล่า ? องค์พ่อ"ผมเคยถามคุรุเทพของผมเมื่อนานมาแล้ว"จงจับจ้องบน 'อภิมรรค' ที่มุ่งสู่พุทธะหรือพระเป็นเจ้าเสมอ ลูกรัก""แล้วความมุ่งมั่นอันร้อนแรงที่ลูกมีอยู่ในตอนนี้เล่า? องค์พ่อ"ตอนนั้นผมยังเป็นผู้แสวงธรรมที่เร่าร้อน เปี่ยมไปด้วยไฟและพลังชีวิต"ลูกต้องปลุกให้มันลุกโชนเสมอ ลูกต้องหมั่นสร้างแรงบันดาลใจให้ตัวลูกเอง เพื้อเดินบนเส้นทางนี้ให้สุดทาง ลูกรัก""แล้วหัวใจดวงนี้ของลูกเล่า ? องค์พ่อ"ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักตัวเองอย่างถ่องแท้"ลูกต้องบอกองค์พ่อก่อนว่าตอนนี้อะไรคือสิ่งที่ครองดวงใจลูกไว้ภายใน ?""ลึกๆ ลูกยังมีความเจ็บปวดและความโศกเศร้าในธรรมชาติของพวกมนุษย์ครับ องค์พ่อ"ตอนนั้นผมยังอยู่ในกระบวนการเยียวยาจิตวิญญาณของตัวเอง"ลูกจงอยู่กับมันด้วยความรักและการให้อภัย บาดแผลเหล่านี้คือแสงส่องสู่จิตวิญญาณด้านในของลูก สิ่งที่ทำให้ลูกเจ็บปวด แท้จริงแล้วกำลังประสาทพรให้แก่ลูก"สุวินัย ภรณวลัย